Św. Franciszek Św. Franciszek przyszedł na świat w roku 1181 lub 1182. Jego rodzice - Joanna Pica i Piotr Bernardone mieli sklep ze suknem, i należeli do zamożniejszych obywateli miasta. Podanie głosi, że matka urodziła syna w stajni. Franciszek miał nadto młodszego brata, który zmarł w trzy lata po nim. Dziecko urodziło się słabowite. Dlatego matka je ochrzciła, nadając mu Imię Jan Chrzciciel. Ojciec żartobliwie nazwał go Franciszkiem, ze względu na sympatię, jaką darzył chłopiec kupców francuskich, z którymi ojciec załatwiał interesy. Według innej wersji przydomek ten otrzymał Franciszek ze względu na matkę, która miała pochodzić z francuskiej prowincji, Prowansji.

 

Początkowo Franciszek uczęszczał do szkoły parafialnej. Po jej ukończeniu jako młodzieniec pomagał ojcu w kupiectwie. Kiedy wybuchła wojna między Asyżem a Perugią, Franciszek chętnie stanął w obronie rodzinnego miasta (1202). Miał wtedy ok. 20 lat. Dostał się do niewoli, w której przebywał rok. We więzieniu nabawił się choroby. Po powrocie do domu Franciszek prowadził nadal interesy handlowe ojca. Tak byłoby może do końca jego życia, gdyby nie dziwny sen: Ukazała mu się tajemnicza postać, zawołała go po imieniu i zawiodła do zamku pełnego zbroi, wiszącej na ścianach. Kiedy zapytał, czyj to zamek i czyje są to zbroje, otrzymał odpowiedź: "To wszystko jest twoje i twoich rycerzy". Franciszek sen ten wziął za przestrogę, że jago powołaniem nie jest kupiectwo, ale stan rycerski. Właśnie wtedy cesarz niemiecki, Fryderyk II, prowadził wojnę z papieżem (1202-1205) na terenie Włoch południowych. Franciszek najął sobie giermka, zakupił konia i ruszył w świat. Kiedy ujechał ok. 60 km, w Spoleto miał znowu sen. Usłyszał glos: "Dokąd podążasz?" Otrzymał rozkaz powrotu do Asyżu. W drodze więc sprzedał konia i rycerski strój. Kiedy wrócił do domu, spotkał się z awanturą, że samowolnie opuścił dom, że roztrwonił pieniądze na konia i zbroję, na najęcie giermka. Gdyby jeszcze rzetelną praca Franciszek naprawił ojcu wyrządzone szkody. Ale syn zaczął zatapiać się w modlitwie i wieść życie ascetyczne, czego rodzina nie mogła zrozumieć.

 

Dnia pewnego Franciszek usłyszał głos w kościele: ."Franciszku, idź i napraw mój Kościół". Znowu był przekonany, że głos Boży nakazuje mu naprawić kościół św. Damiana, który wówczas faktycznie był w ruinie. Zostawił więc rodzinę i zaczął pracować przy odbudowie wspomnianego kościoła. Tego już ojcu było za wiele. Zaprowadził syna przed biskupa Asyżu, i urzędowo go wydziedziczył. Było to w marcu albo w kwietniu 1206 roku. Franciszek odpowiedział na to: "Kiedy wyrzekł się mnie ziemski ojciec, mam prawo Ciebie, Boże, odtąd wyłącznie nazywać swoim Ojcem". Pomny na polecenie z nieba, chodził po okolicy i naprawiał zniszczone wiekiem kościoły. Wolny czas poświęcał także chorym w miejscowym przytułku - szpitalu. Gnany również pragnieniem nawracania dusz zaginionych, chodził po okolicznych miasteczkach i wsiach, i nawoływał do pokuty. Trwało to dwa lata (1206- 1208). Kiedy powrócił do Asyżu, zajął się naprawą kościoła, dziś już nieistniejącego, Św. Piotra delia Spina a potem Matki Bożej Anielskiej, przy którym też zamieszkał. Kościółek należał wówczas do benedyktynów z góry Subassio. Ci chętnie odstąpili ruiny Franciszkowi.

 

Dnia 24 lutego 1208 roku, w uroczystość św. Macieja, była czytana Ewangelia o rozesłaniu przez Pana Jezusa 12 Apostołów. Franciszkowi utkwiły głęboko w pamięci zwłaszcza słowa: "Nie bierzcie na drogę torby ani dwóch sukien, ani sandałów, ani laski" (Mt 10,5-16). Zdjął więc swoje odzienie, nałożył na siebie zgrzebny habit, przepasał się sznurem, wziął kij do ręki i udał się przed kościół Św. Jerzego, by tam nauczać ludzi. Całe miasto mówiło o Franciszku. Jedni traktowali go jako dziwaka, może nawet jako pozbawionego zmysłów, gdy inni znowu mieli go za świętego. Zaczęli garnąć się do niego uczniowie. Wśród nich znaleźli: Piotr Cattani, znany doktor prawa, i Bernard z Quintavalle, zamożny kupiec. W roku 1208 miał już św. Franciszek 12 uczniów. Nadał wszystkim nazwę "Mężów Pokutników z Asyżu" oraz "Braci Mniejszych". Wszyscy za cel obrali sobie naśladować Pana Jezusa w Jego życiu ubogim i głosić Ewangelię. Zaczęli obchodzić na wzór uczniów Chrystusa miasta i wioski i nawoływać do pokuty.

 

Rychło jednak pojawiły się trudności. Miejscowi kapłani zaniepokoili się "wędrownymi apostołami", nie mającymi od nikogo upoważnienia do tak ważnej misji.Św. Franciszek Słusznie ci ludzie budzili podejrzenie i wywoływali sprzeciwy W tej sytuacji św. Franciszek udał się ze swoimi towarzyszami do Rzymu i stanął przed papieżem Innocentym III. Musiał Święty wywrzeć na papieżu niezwykłe wrażenie, skoro papież tak ostrożny w zatwierdzaniu nowych rodzin zakonnych, Franciszkowi dał ustne zatwierdzenie. Był to rok 1209 lub 1210. Co więcej, papież polecił św. Franciszkowi, aby przyjął święcenia diakonatu, by mógł tym lepiej wypełnić swoją misję. Jego zaś towarzyszom pozwolił nosić tonsurę, znak przynależności do stanu duchownego. Według podania papież miał mieć sen proroczy, w którym widział św. Franciszka i jego uczniów, jak podtrzymywali swoimi ramionami chylący się do upadku Kościół Boży, który wyobrażała bazylika papieska, na Lateranie. W drodze powrotnej do Asyżu bracia głosili Chrystusa słowem, a więcej jeszcze swoim przykładem życia. Kiedy przybyli do rodzinnego miasta Franciszka, zgłosiła się do Porcjunkuli (do kościółka Matki Bożej Anielskiej) św. Klara, jedna z najzamożniejszych panien Asyżu. I ona również postanowiła poświecić się na wyłączną służbę Bożą. W nocy z dnia 18 na 19 marca 1211 roku odbyły się we wspomnianym kościółku jej ostrzyżyny i obłóczyny. Dokonał ich Franciszek w otoczeniu braci. Widział on w Klarze wielki dar Boży. Kiedy bowiem bracia mieli oddawać się posłudze apostolskiej, Klara z towarzyszkami miała swoją modlitwą i pokutą przygotować dla nich serca grzeszników. Tak powstał II Zakon Św. Franciszka, Pań Ubogich, zwanych popularnie klaryskami.

 

W owych latach Europa, katolicka żyła wyprawami krzyżowymi do Ziemi Świętej. Również i Franciszek zapalił się, by nawiedzić ziemię Pana Jezusa: by nawracać Mahometan. Niestety, burza zmusiła okręt do powrotu. Kiedy chciał udać się do Maroka, nie pozwoliła mu znowu choroba (1212).

 

W roku 1213 hrabia Orlando da Chiusi ofiarował Franciszkowi Górę Alwernie. Odtąd będzie to ulubione miejsce modłów Franciszka. Tu właśnie otrzymał stygmaty, czyli odbicie ran Pana Jezusa na swoim ciele.

 

Dzieło św. Franciszka rozpowszechniło się tymczasem na kształt żywiołu. Można powiedzieć, że całe środkowe Włochy usiane zostały osiedlami jego synów duchownych. W roku 1215 zwołał Święty do Asyżu pierwszą kapitułę generalną, na której braciom, przedstawił ułożona przez siebie regułę. Św. FranciszekTrzeba tez było pomyśleć o sprawie organizacji nowej rodziny zakonnej. W tym samym roku Franciszek na zaproszenie papieża wziął udział w soborze powszechnym Laterańskim IV (1215). Spotkał się na nim ze św. Dominikiem. Odtąd złączyła obu Świętych wielka, dozgonna przyjaźń. W roku 1217 Franciszek zwołał do Asyżu drugą kapitułę generalna. Wysłano na niej braci: do Tunisu i do Syrii. Trzecia kapituła, zwołana w roku 1219, była tak liczna, że od setek namiotów nazwano ją "kapitułą namiotów". Na tej kapitule wysłano braci: do Niemiec, do Anglii i do Francji. Sam Franciszek po skończonej kapitule udał się wraz z krzyżowcami do Egiptu i stanął przed sułtanem Melek-el-Kamelem. Nie nawrócił wprawdzie sułtana, ale otrzymał od niego zezwolenie na swobodne poruszanie się po Ziemi Świętej. Nie zabawił tu wszakże długo. Skoro bowiem dowiedział się, że ma zebrać się kapituła generalna w Asyżu bez jego wiedzy i zmienić jego regułę, natychmiast powrócił, na tejże kapitule zrzekł się przełożeństwa i na swojego następcę wyznaczył Piotra Catanni. Sam zaś udał się do Rzymu, by uzyskać zatwierdzenie swojej reguły. W tym czasie w Maroku poniosło śmierć męczeńską z rąk Mahometan 5 braci-misjonarzy. Ciała ich przewieziono do Portugalii. W manifestacji uczestniczył młody kapłan z zakonu kanoników regularnych. Był nim św. Antoni, który niebawem wstąpił do franciszkanów. Po śmierci brata Piotra z Katanii Franciszek mianował przełożonym generalnym I Zakonu brata Eliasza (1221- 1227). Sam zaś wolny czas poświęcał sprawom organizacyjnym zakonu i modlitwie. Na kapitułę generalną w roku 1221 przybyło już ok.5000 braci... W roku 1223 papież Honoriusz III zatwierdził regułę św. Franciszka.

 

Św. Franciszek chciał jednak, by z dobrodziejstw życia zakonnego mogli korzystać dla swojej duszy także ludzie żyjący w świecie. Założył więc w roku 1221 III Zakon dla ludzi świeckich, żyjących w rodzinach, praktykujących, śluby zakonne w ramach swojego stanu.

 

W roku 1223 w czasie jednej ze swoich misyjnych wędrówek znalazł się św. Franciszek w miasteczku Greccio. Właśnie przypadały święta Bożego Narodzenia. Franciszek wpadł na pomysł pierwszego w historii Kościoła zainscenizowanego żłóbka. Do stajenki, w której pewien gospodarz miał osiołka i wołu, zaniósł niemowlę gospodarza i położył je w żłobie. Odczytał braciom tekst z Ewangelii o narodzeniu Pana Jezusa, wśród łez, wygłosił homilię o tej tajemnicy a na zakończenie odśpiewano hymn kościelny na Boże Narodzenie. Tak to powstały "żłóbki" i "jasełka".

 

Zbyt surowy jednak tryb życia musiał odbić się na zdrowiu św. Franciszka. W ostatnich dwóch latach zaczęły go Św. Franciszekdręczyć coraz dotkliwiej cierpienia fizyczne. W lecie 1224 roku udał się na Górę Alwernię, gdzie spędził 40-dniowy post ku czci św. Michała Archanioła, Zwyczaj ten zachowywał od wielu lat i swoim duchowym synom go zalecał. I właśnie podczas tego postu dnia 14 września, w uroczystość Podwyższenia Krzyża świętego, ukazał mu się Chrystus w postaci serafina na krzyżu i odbił na ciele Franciszka swoje najświętsze rany. Św. Franciszek otrzymał je: na dłoniach i na stopach z wyraźnymi śladami po gwoździach. Krwawiły one i zadawały Świętemu wielki ból. On wszakże czuł się bardzo zawstydzony wskutek tego niezwykłego wyróżnienia. Kościół potwierdził urzędowo ten wypadek przez zatwierdzenia święta Stygmatów św. Franciszka na 17 września.

 

Po otrzymaniu stygmatów Franciszek czuł się tak osłabiony, że musiał zaprzestać swoich pieszych wędrówek apostolskich. Nadto na skutek prawie-stałego płaczu oślepł prawie zupełnie. Dlatego utrzymywał kontakt ze współbraćmi jedynie przez dyktowane listy. W tym też czasie podyktował swój czołowy utwór poetycki Pieśń o bracie słońcu, (1225). Kiedy stan Świętego był już beznadziejny, dał się wreszcie nakłonić do rad i życzeń największego dobroczyńcy zakonu, kardynała Hugolino i brata Eliasza, że skorzystał z oferty papieża i zaczął się leczyć w jego rezydencji letniej w Rieti. Jednak było już za późno. Pragnąc zakończyć życie na ręku braci, udał się w drogę ostatnia do Asyżu. Zanim św. Klara przygotowała mu odpowiednie miejsce w altanie ogrodu sióstr przy kościele Św. Damiana, zatrzymał Franciszka u siebie biskup Asyżu. Święty jednak prosił by go przeniesiono do Porcjunkuli. Spełniono jego życzenie, gdzie też 4 października 1228 roku oddał Bogu ducha ze słowami Psalmu 141 na ustach, w wieku zaledwie 45 lat. Pogrzeb odbył się następnego dnia. Ciało z Porcjunkuli przeniesiono do kościoła Św. Jerzego w uroczystej procesji. Po czterech latach przeniesiono je w nie mniej uroczystej procesji do wystawionej ku Jego czci wspaniałej bazyliki. W roku 1228, a więc w dwa lata po śmierci, papież Grzegorz IX, były kardynał Hugolin, dokonał uroczystej kanonizacji Franciszka z Asyżu, dokąd osobiście przybył.

 

W 1980r. ojciec święty Jan Paweł II ogłosił św. Franciszka patronem ekologii ze względu na to, że Święty tak bardzo ukochał przyrodę.

 

 

"...Błogosławię wszystkich moich braci,
którzy są teraz w zakonie i będą wstępowali do niego
aż do końca świata..."

 

św. Franciszek

(źródło: http://www.bernardyni.ofm.pl/mlodziez/studenci/franciszek.php?co=franciszek)